Hoofdstuk I
I Denpasar, oktober Zwijgend hadden we de laatste kilometers afgelegd en je laatste woorden trilden nog na in mijn gedachten: 'Ik wil geen arts meer zien. Laten we het leven nemen zoals het komt.' De cicaden vulden de achtergrond met hun schrille gezang en in de vakantie heb ik je geen antwoord kunnen gegeven. Je hebt misschien wel gelijk, dacht ik toen, maar het idee om de artsen links te laten liggen, kwam natuurlijk niet uit de lucht vallen, maar sprak me niet aan. Toch wist ik je op dat moment helemaal niets te zeggen omdat ik niet kon beslissen dat ik geen kind wilde en niet kon leven met het idee om uit te sterven. Mijn tak van de familieboom zou dan alleen naar de lucht wijzen, zonder zijtakken, en het hele jaar zonder blad zijn. Een dorre tak die zou afbreken in een storm en dan misschien nog dienst kon doen als wandelstok. Of om een hond te laten apporteren. Voor een kampvuur van leerlingen op schoolreis misschien? Ik kon je natuurlijk niets verwijten, maar deze ov